فناجيل السهر

سهران مع حبه بنى املا فناجيلى اسئى لنفسى السهر وسئل امتى راح تجينى ويترى انا على بالك ولا انت ناسينى وحشينى حبك وعطرك اليسمينى يالى ناسينى ياريتك تجينى ومن حنانك تصب وتسئينى يا مجافينى بل سهر نفسى من عطشى تروينى دانا الى بحبك نسيت محبينى ساؤنى اهل الهوا لاكن مايكفينى صعبان عليا علتى ومين يداوينى كان يكفينى صدى صوتك مردود من الخلاا يشجينى دانا الى ب حبك دورت البحور اغنى مواويلى سماعونى اهل الهوا ألولى كفاك عذاب أؤلتلهم ده مش انا ده عئلى وئلبى اللى فيها داب الولى يا عاشق ده عمره مايرجع اللى غاب اولتلهم عارف انا عارف لكينى حبيت فى حبها العذاب وعجبى ....